‘Mijn vader Lammert de Graaf had twee keuzes: hij werd boerenknecht of hij werd visser. Hij besloot om de zee op te gaan. Maar tussen al die hoge golven werd hij ontzettend zeeziek.' Vertelt Willem lachend aan de keukentafel met een lekkere kop koffie in z’n handen. 
 
‘Boerenknecht worden was niet iets wat hij graag deed, dus besloot hij om te gaan visventen. Daar ging hij met verse vis, op een bakfiets naar Woudenberg en Scherpenzeel, omdat er daar nog weinig vis verkocht werd. Voor de oorlog had mijn vader een motorbakfiets en na de oorlog begon hij met visventen met de auto.’  

​

‘Mijn broer Hans en ik werden steeds ouder. Woudenberg en Scherpenzeel werden te druk om vis te venten. Om die reden ging mijn vader op zoek naar standplaatsen voor de zaterdagmiddag, waar we met een kraam konden staan. Op deze plekken staan we nog steeds.’  

​

‘In Driebergen, waar we ook vis verkochten, stond een viswinkel te koop. Mijn vader zag hier een kans en kocht deze winkel. Ik kreeg de taak om deze winkel te runnen. Dit zag ik als een grote uitdaging. Op een dag was het heel warm. Ik had nog bakken met verse vis en ontzettend veel haring over. Ik reed naar de camping Het Grote Bos in Doorn om de overgebleven vis te verkopen. Binnen een mum van tijd was alle vis verkocht. We waren het er al snel over eens dat op die plek een kraam van ons bedrijf moest komen te staan. Zo breidde we steeds meer uit en kregen we het erg druk met de standplaatsen. Zo druk dat we besloten om de winkel te verkopen. Wel bleven we vis verkopen in Driebergen, we kwamen namelijk op vrijdag op een standplaats te staan. Op deze dag verkochten we bijna evenveel als de hele week in de winkel. Een goede keus dus.’ Vertelt Willem lachend.   

​

‘Zo gingen er vele jaren voorbij. Mijn zoon draaide ook al volop mee in het bedrijf en wilde eigenlijk voor zichzelf beginnen. Ik wilde graag dat hij onderdeel bleef van ons bedrijf, dus in 1992 heb ik het stokje met trots overgedragen aan mijn zoon Lammert. In 2005 breidde het bedrijf uit met mijn dochter haar man Dirk. Hij kreeg een vergunning voor standplaatsen in Leusden en Houten waar hij vandaag de dag nog steeds staat. Zo werd ons bedrijf groter, groter en groter.’   

​

‘Zelf ben ook nog iedere dag bij de standplaatsen te vinden. Wat me telkens weer zo trots maakt is om te zien hoe mijn kinderen en kleinkinderen, met zo veel passie voor het vak, de klanten voorzien van een heerlijk visje. En de nieuwe visspecialiteiten van de kleinkinderen, tja.. dat is van deze tijd zeggen ze.’ Sluit Willem af terwijl hij zijn schouders lachend ophaalt.